เรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่ามีชีวิตอยู่ก็เหมือนไม่มี

คือเรารู้สึกว่าเราอยากหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกในวันต่อไป ตั้งแต่เด็กๆพ่อแม่พูดเสมอว่าเขารักเรา แต่เรารู้สึกว่าที่พ่อแม่พูดมามันคือคำโกหก เรารู้สึกว่าคำว่ารักของพ่อแม่เป็นคำโกหกตั้งแต่ตอนอยู่อนุบาล1-2 ตอนนั้นเรามีหลานอยู่คนนึงเป็นลูกของพี่สาวซึ่งเราห่างกับหลาน3ปี ความคิดที่อยากจะตายๆไปมันเริ่มขึ้นเพราะหลาน แม่แทบไม่สนใจเราเลยกลับจากงานมาก็จะไปหาหลานเราขอกอดแม่หลายครั้งเขาก็ไม่ให้กอด แม่เริ่มเป็นแบบนี้กับเราตั้งแต่6-7ขวบ ที่แม่รักมากจะเป็นลูกของพี่สาวปัจจุบันมี3คน น้อง(ลูกของลุง) ความคิดที่อยากตายจากแรกๆคือป.2(แม่ชอบพูดกับเราว่าถ้าคนในบ้านตายไปสักคนก็ดี)ความรู้สึกมันเริ่มเพิ่มเรื่อยๆจนตอนขึ้นม.1แรกๆ หลานคนเล็กเราก็ประมาณขวบนึงได้ ตอนขึ้นม.1เรากลับบ้านจะเห็นพ่อแม่เล่นกับหลาน เราเรียกพ่อแม่เขาก็ไม่สนใจเราเราก็เริ่มที่จะไม่สนใจพ่อแม่ พอกลับมาเราจะใส่หูฟังแล้วเปิดเสียงดังๆ เพื่อจะได้ไม่ต้องได้ยินเสียงพวกเขา วันหยุดพ่อแม่จะไม่อยู่บ้านน้องก็จะเอาหลานมาเล่นในบ้านรื้อของไว้เราก็ต้องตามเก็บ  เวลาเราเครียดมากๆเราจะใช้ทำมีดกรีดลงที่แขน,ต้นขา ให้เลือดไหลออกมาเราทำแล้วรู้สึกว่ามันสบายใจดี เราก็ทำแบบนี้เรื่อยๆ เวลามีคนถามว่าเป็นอะไรเราแค่ก็ตอบไปว่าแมวข่วน ตกบันได ล้ม ตอนนี้ปิดเทอมเราก็ต้องอยู่บ้าน เราเริ่มคิดว่าถ้าเราตายไปพ่อแม่ก็คงไม่รู้สึกอะไรเพราะในบ้านเราแทบไม่มีตัวตนอยู่แล้ว เราเริ่มไม่อยากพูดคุยกับใคร ไม่อยากยิ้ม ไม่อยากหัวเราะ อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ แม่ก็ชอบด่าว่าเราแรด ทั้งที่เราก็เรียนตลอด ไม่เคยมีแฟน เราตั้งใจเรียนทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้พวกเขาขายหน้า เรารู้สึกว่าบางที่เราก็ไม่มีค่าในสายตาใครทั้งนั้น